بصیرهمت
بصیر همت
مانچستر - انگلستان
ترجمه و تدوین از: روزنامه گاردین و مجله نیوزویک
افغانستان
و
دونالد ترامپ
با عمق وابستگی سیاسی – نظامی و اقتصادی که افغانستان به امریکا دارد ، یقینا با هر تکانه سیا سی در واشنگتن رهبران دولتی افغانستان در کابل پس لرزه های شدیدی را احساس می نمایند. در جریان کمپاین انتخاباتی دو کاندید ریاست جمهوری امریکا ،خانم کلنتن و دونالد ترامپ، توجه هردو کاندید روی شهر موصل عراق، شهر حلب در سوریه ، تقویه قوت های رزمی روسیه در شرق میانه و سایر مسایل دیگر متمر کز بود ، در حالیکه وضع امنیتی افغانستان روز تاروز بدتر میگردد، هیچیک از کاندید های ریاست جمهوری امریکا در جریان کمپاین وسیع انتخاباتی شان که در تاریخ امریکا بی سابقه بود ،روی مسیله افغانستان، بهبود وضع امنیتی وتعهدات ایالات متحده در رابطه با اتخاذ یک پالیسی عملی در افغانستان به مردم امریکا و مردم افغانستان ارایه نداشتند.
جالب اینست که در هیچیک از سه مناظره پر جنجال تلویزیونی هردو کاندید در مورد کشوری که بیش از 2300 سرباز امریکایی در ان جان باختند و صد ها تن دیگر زخمی و به امراض گوناگون روانی مبتلا گردیده اند( تنها در سال جاری 2016، به تعداد 15 تن از سربازان و کارمندان خدماتی امریکا کشته شده اند) و بیش از 686 ملیارد دالر از مالیات دهنده گان امریکا بمصرف رسیده است وطولانی ترین جتگ امریکا در تاریخ سلطه جویی اش بشمار میرود ، پا لیسی مشخصی ارایه نداشتند و حتی مکثی بر روی مسیله افغانستان ننمودند. سوال کننده گان در این مناظرات تلویزیونی نیز پرسشی در مورد طالبان و دشواری های دامنگیر مردم افغانستان مطرح ننمودند .تعدادی از تحلیلگران این بی اعتنایی هردو کاندید را نشانه ای از عدم علاقمندی مردم و دولتمردان امریکا به وضع کنونی افغانستان قلمداد می نمایند.
همه میدانند که امریکا در جنگ افغانستان ، دولت سازی و تامین امنیت در این کشور نا کام بوده است. گروپ های طالبان که حاکمیت شان در 2001 توسط امریکا سقوط داده شد بعد از مدت کوتاهی به حمایت پاکستان دوباره متشکل گردیدند و پانزده سال است در برابر نیروهای امریکایی و ناتو می جنگند و اکنون بخش های زیادی از کشور را تحت کنترول دارند و به نیروی جنگی تهاجمی بر علیه دولت افغانستان مبدل گردیده ا ند . پالیسی تقویه قوت های رزمی امریکا در افغانستان در سال 2009 که توسط اوباما اتخاذ گردید و توسط هیلاری کلنتن که در انزمان وزیر خارجه امریکا بود تایید گردید، توانست 51000تن از قوت های امریکایی را دوباره به افغانستان اعزام نماید مگر این تقویه قوتها نتوانست طالبان را شکست دهد ووضع امنیتی را بهبود بخشد .
در حالیکه در سال 2014 اوباما از ختم جنگ در افغانستان سخن میگفت مگر حالا که و ی قصر سفید را ترک میگوید بر خلاف وعده اش جنگ در افغانستان همچنان ادامه دارد ووضع امنیتی روز تا روز بوخامت میگراید.
بر اساس تخمین منابع امریکایی طالبان هم اکنون بیشتر ساحات افغانستان را نسبت به 15 سال گذشته در اخیار دارند. تنها در سال 2016 بیش از 2500 تن از افراد ملکی جان باخته اند که بر اساس راپور سازمان ملل تعداد زیادی از این کشته شده گان از جانب قوت ها ی دولتی بوده است. در همین سال، 2016، ولایات هلمند، کندز وا رزگان چندین بار محاصره و به سقوط روبرو گردیدند . رقم تلفات و زخمی های اردو و پولیس در سطح بالای خویش قرار دارد و هم اکنون در پهلوی طالبان دانه سرطان دیگری، داعش ،در گوشه و کنار این کشور فعالیت دارد. گروپ های داعش در ولایت ننگر هار دست به اعمال تخریبی میزنند . جهادی های القاعده که به بهانه نابودی انها امریکا 15 سال قبل به افغانستان لشکر کشید هم اکنون در 7 ولایت این کشور فعال اند.
ناتو به این امید که قوای مسلح افغانستان در برابر حملات تهاجمی طالبان و حملات انتحاری انها در شهر ها بتواند برزمد به اموزش و تقویه ارتش و پولیس افغان ادامه میدهد ، مگر در عمل دیده میشود که این امید ناتو انقدر هم ریالیستیک نیست . با وجود پوشش هوایی امریکا در صحنه های نبرد، ارتش و پولیس این کشور نتوانسته اند به دست اورد های قابل انتظار دست یابند. رقم رسمی که در مورد تعداد قوت های افغان ارایه میگردد بیش از 300000 است، مگر رقم دقیق و قابل اعتمادی نیست و مطابق گذارش "سیگار" هزاران تن از سربازان ارتش و پولیس که معاش و امتیازات شان داده میشود عملا در صحنه های نبرد حضور ندارند. این افرا د یا فرار و صفوف قوای مسله را ترک نموده اند و یا شهیدشده اند و یا مصروف خدمات خار ج از امور رزمی اند ، مگر تا هنوز از رقم موجود حذف نشده اند.
دولت ایتلافی کنونی که در نتیجه فشار خارجی تشکیل گردیده است یک دولت ضعیف و نا کارا و در گیر اختلافات شدید د رونی است. بی اعتمادی روز افزون میان رهبران و فساد گسترده در ارگانهای دولتی، حاکمیت دولتی را بی مایه و غیر موثر ساخته است . اختلافات قومی،سمتی، لسانی و مذهبی این کشو ر را به جزایر کوچک قومی و اتنیکی تبدیل نموده است و رهبران قومی هرکدام جهت تحکیم نفوذ شان از این بزنس سود میبرند .
با وجود حیف میل چشمگیر کمک های جهانی طی پانزده سال ،جامعه بینالمللی در کنفرانس بروکسل که به تعداد 70 کشور در این کنفرانس حضور داشتند مبلغ 15.2 ملیارد دالر در چهار سال اینده به افغانستان وعده داده است که البته این کمک ها تنها در صورتی میتواند موثر باشد که دولت نیرومند با کارمندان دولتی متعهد و بادستان پاک وارد عمل گردد.
حالا که درانتخابات ریاست جمهوری امریکا دونالد ترامپ پیروز شده و در جنوری 2017 به قصر سفید میرود ،چگونه میتوان امید وار بود که یک پا لیسی بدرد خوری را بخاطر حل مسیله افغانستان به پییش کشد. وی باید تصمیم بگیرد که به این جنگ چگونه پایان داده شود. آیا افغانستان را باید بحال خودش رها نمود .ایا قوت های بیشتری را باید اعزام نمود و همان سناریوی 15 ساله را ادامه داد، یا باید بکمک جامعه جهانی بر پاکستان فشار اورد تا پروسه صلح با طالبان تسریع و به نتیجه ای برسد ،یکی را را باید انتخاب نمود.
دونالد ترامپ یکبار در مورد افغانستاتن گفته بود که جنگ افغانستان" یک غلطی وحشتناک "بود ، مگر بعدا ضمن مصاحبه ای با تلویزیون سی ان ان از این گفته اش انکار ورزید و افغانستان را نسبت اینکه در جوار پاکستان ،کشور دارای سلاح اتومی ، قرار دارد مهم دانست. در گفتار دیگرش اصرار میورزید که ما باید ازشر افغانستان رهایی یابیم و ملیون ها دالر را در عوض افغانستان به ابادی کشور مان بمصرف رسانیم و این کشور قبیلوی اصلا نمیتواند با دموکراسی دمساز گردد. وی تا کنون هیچگونه پالیسی عملی در زمینه ارایه نداشته است.
یقینا زمانیکه دونالد ترامپ به کاخ سفید پای گذارد نمیتواند کشوری چون افغانستان را که طولانی ترین جنگ امریکا در ان جریان دارد نادیده بگیرد .طالبان بعد از اعلام نتیجه انتخابا ت امریکا از امریکا خواستند تا قوتهای باقی مانده اش را از افغانستان خارج نماید. مگر مشاورین ترامپ برایش خواهند گفت که بدون حمایه هوایی و زمینی قوت های امریکایی قوت های مسلح افغان توانایی ادامه مقابله با طالبان را ندارند و بدون ادامه کمک های مالی امریکادولت کنونی افغانستان چند ماهی هم توان تامین مالی قوت های مسلح اش را نخواهد داشت. پایان
بالا
بازگشت