توریالی رزاقیار

 

مسوول و پاسخگو کیست ؟

بدنبال سقوط ولسوالی های چهاردره و دشت ارچی ولایت کندز و تهاجم مسلحانه طالبان بالای تالار مجلس نماینده گان افغانستان در روز های اخیر ، این سخنان آقای اشرف غنی احمدزی رییس جمهور افغانستان که در هنگام رقابت ها و مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری ایراد فرموده بودند به ذهنم زنده شد : " من ، من افتخار رهایی چهارصد زندانی طالبان از زندان بگرام را دارم . من ، من افتخار بستن زندان بگرام را دارم."
تصورم اینست که شاید گفته های بالای آقای رییس جمهور ریشه در سیاست ها و اندیشه های فردی جناب عالی نسبت به گروه طالبان دارد و یا هم ملهم از سیاست ها و اندیشه های آقای حامد کرزی رییس جمهور پیشین افغانستان باشد که پیوسته طالبان را برادران خویش خطاب کرده و نسبت به اوشان همواره ابراز حسن نیات و محبت می کردند . بهر حال یک نگاه شتابنده به تحولات و رویداد های سیاسی - نظامی سیزده سال اخیر کشور نشان می دهد که برغم همه تبلیغات و ادعا های ساخته ، پرداخته و اغواکننده بلند گو ها و سخنگویان دولت های آقایان کرزی و غنی ، طالبان هیچگاهی حاضر به مصالحه با نظام های متذکره نگردیده و پیوسته بر شعار و سیاست پیروزی و دست یابی بقدرت از راه جنگ تاکید و تمرکز داشته اند که راه اندازی عملیات بهاری جاری علیه نظام ، درست مبین و موید همین سیاست طالبان در عمل می باشد و ادامه اش نیر بدون تردید چنان خواهد بود.
نیازی به توضیح و آوردن دلایل بیشتر نیست که در حال حاضر در بیشترین ولایات ، ولسوالی ها و محلات کشور جنگ میان نیرو های مسلح دولت و طالبان به شدت ادامه دارد و در برخی موارد در این درگیری ها و تصادم ها طالبان به دست آورد های نیز نایل آمده و می آیند . خوب در مورد شهامت و فداکاری های منسوبان نیرو های مسلح کشور نمی توان تردیدی داشت اما در وضعیت پیچیده و شکننده امنیتی و نظامی کنونی که حتا دولت قادر به تامین امنیت مقر مجلس نماینده گان آنهم در پایتخت کشور نیست نمی توان صداقت و توانمندی دولت را در امر خاتمه بخشیدن به جنگ جاری و تامین صلح در کشور زیر سوال نبرد . طالبان جنگ تا پیروزی را شعار میدهند ، پاکستان از حمایت طالبان و تجاوز به افغانستان دست نمی کشد ، شماری از سیاسیون و قانون گذاران ایالات متحده امریکا طالبان را تهدید مستقیم و دشمن امریکا نمی دانند ، برخی از کشور ها از جمله ایران مراکز و قرارگاه های جدیدی در اختیار طالبان می گذارند و در این آشفته بازار سیاست ها و زد وبند ها ارگ کابل حاضر به مسوولیت پذیری و پاسخگویی به مردم افغانستان نمی شود که این امر نه تنها همه دست آورد های نسبی سیزده سال اخیر را با تهدید جدی مواجه کرده بلکه با گذشت هر روز از منسوبین نیرو های مسلح کشور و شهروندان افغانستان قربانی های بیشتر و بیشتری می گیرد ، پس مسوول و پاسخگو کیست ؟
من می خواهم از دولت افغانستان و متحدین استراتژیک آن بپرسم که آیا مردم افغانستان حق برخورداری از امنیت روانی و جسمی دارند یا خیر ؟ آیا اشک و خون مردم افغانستان بهایی دارد یا خیر ؟ آیا مردم افغانستان به نان ، صحت و کار نیاز دارند یا خیر ؟ آیا مردم افغانستان حقوق بشری و مدنی دارند یا خیر ؟ آیا قانون و عدالت معنا و جنبه تطبیقی دارد یا خیر ؟ و فراوان پرسش های دیگر ؟
آقای دوکتور اشرف غنی احمد زی : شما که خود را رییس جمهور منتخب مردم افغانستان میدانید آیا در برابر افغانستان و مردم آن احساس مسوولیت نیز دارید ؟ خواهشم از جناب شما اینست که یکبار به همه تعهد ها و وعده های تان که به مردم افغانستان در کارزار رقابت های انتخابات ریاست جمهوری و پس از تصرف کرسی ریاست جمهوری داده اید مراجعه کنید و آنگاه به وضعیت سیاسی ، نظامی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی کنونی کشور نگاه کنید تا تصویری از وعده ها و کارکرد های جناب عالی تجسم یابد.
آقای بارک اوباما رییس جمهور ایالات متحده امریکا : شما رییس جمهور کشوری استید که خود را حامی و پاسدار حقوق و آزادی های بشری ، مدنی و دموکراسی در جهان میداند . شما رییس جمهور کشوری استید که خود را دوست و همکار مردم افغانستان میداند ، شما رییس جمهور کشوری استید که با افغانستان قرارداد استراتژیک امضاء کرده است ، شما رییس جمهور کشوری استید که مبارزه با تروریزم را بخشی از سیاست ها ، اهداف و تعهدات کشوری و جهانی خود میداند.
آقای رییس جمهور : آیا میدانید که در حال حاضر در افغانستان چی میگذرد ؟ آیا می دانید که مردم افغانستان قربانی سیاست ها و اشتباهات نادرست مکرر دولت های افغانستان و جامعه جهانی شده اند ؟
کجاست صلح ؟ کجاست حقوق بشر ؟ کجاست دموکراسی ؟ 
آقایان اشرف غنی احمدزی رییس جمهور افغانستان و بارک اوباما رییس جمهور ایالات متحده امریکا : نگذارید افغانستان به سوریه ، عراق ، لیبیا و یمن دیگری در منطقه مبدل شود ، نگذارید بیشتر از این اشک و خون مردم افغانستان جاری باشد ، نگذارید زد و بند ها و معامله های پنهان و آشکار افغانستان را به بهشت امن تروریستان جهانی و صوبه ی برای پاکستان تبدیل کند.
آقایان : سخن آخر اینکه تا بسیار دیر ناشده افغانستان و مردم آن را از شر خشونت ، جنگ و تروریزم نجات دهید و یا بگذارید اوشان خود راه خود را بسوی صلح ، عدالت و ترقی بگشایند .

 

 

بالا
 
بازگشت