غلام سخی ارزگانی
صلح باید با اراده و خواست مردم صورت گیرد
دموکراسی بر اساس اراده، خواست و آرمان های والای مردم استوار است. در غیرآن، دموکراسی تعریف و مفهوم علمی خود را به دست نمی دهد. کسانی که به طور عملی به دموکراسی باور و پابند نیستند، هیچ گاه الهام آور سعادت، پیش رفت، صلح و ترقی برای مردم نخواهند بود؛ بلکه برعکس، عاملین دیکتاتوری، فقر اجتماعی و جنایات ضد بشری در پیکر جامعه خواهند گردید.
آقای حامد کرزی طی 21 بار سفر خویش در سیزده سال گذشته، موضوع صلح را با پاکستان دنبال نمود؛ ولی برای مردم افغانستان کوچک ترین دست آورد نداشت؛ زیرا نه حامد کرزی و همراهانش به تأمین صلح، دموکراسی و منافع ملی مردم ما و باور داشتنه و نه حامیان افغانستان خواهان تحقق تأمین امنیت، صلح و نظام مردم سالاری در کشور ما بودند. به سخن دیگری، از یک طرف کرزی و طرفدارانش به زراندوزی و بهره جویی های شخصی و سیاسی از کمک های جامعه جهانی و خون مردم مصروف بودند. از طرف دیگری، هر کشور خارجی به مقصد استفاده های غرض آلود خاص خویش از شریان های اصلی مردم ما غرق در رقابت با یک دیگر بودند.
اگر بانیان حکومت وحدت ملی به تحقق دموکراسی و منافع ملی مردم در افغانستان معتقد نباشند، این بار در پوشش حکومت وحدت ملی، نه تنها بحران های سیزده سال آخیر ادامه خواهند داشت؛ بلکه چالش های دیگری نیز برآن افزوده خواهند شد.
در رسانه ها افشاء گردید که آقای داکتر غنی رییس جمهور به صورت مخفیانه با طالبان تماس گرفته و روند صلح را با آن ها دنبال می نمایند. این درست است که یکی از نیازهای اصلی مردم کشور را تحقق صلح و تأمین امنیت تشکیل می دهد؛ ولی قبل از همه باید آقای داکترغنی و داکترعبداله از دوستان و دشمنان افغانستان یک تعریف دقیق علمی و همه شمول را بدهند، تا برای مردم قابل قبول باشد. مضاف برآن، باید اهداف، ستراتیژی و میکانیزم صلح مشخص شوند تا از طریق ابعاد داخلی و خارجی زمینه های تحقق آن به دست آیند.
بانیان حکومت وحدت ملی ناگزیز است که خواست ها، نیازها و آرمان های والای فرد فرد مردم افغانستان را از جمله در مورد تحقق صلح با حامیان طالبان و سایر همفکران شان مورد نظر دقیق قرار دهند، تا از یک طرف از حمایت بی دریغ مردم کشور برخوردار گردند. و از طرف دیگر، از کمک و حمایت همه کشورهای دوست در مورد تحقق صلح با حامیان طالبان و همکاران شان برخوردار گردند.
در سالیان قبل من نوشته بودم که : «کلید جنگ و بحران افغانستان در پاکستان است.» در جریان این سیزده سال گذشته به اثبات رسید که افغانستان قربانی جنگ و منافع استخباراتی کشورهای خارجی و به خصوص قربانی استخبارات پاکستان گردید. هرکدام از کشورهای خارجی توسط عوامل خویش جنگ و بحران را در کشور ما به خاطر تحقق منافع خویش مدیریت می نماید. در میان کشورهای خارجی، پاکستان یگانه کشوری است که توسط طالبان، گروه حقانی و سایر انتحارکنندگان، جنگ را بالای مردم افغانستان تحمیل نموده است.
پس، در قدم اول عامل بحران افغانستان خارجی است نه داخلی. در این رابطه به غرض تحقق صلح در افغانستان باید از طریق امریکا، سازمان ملل متحد، ناتو، کشورهای اروپایی، چین، روسیه، ایران، هند، ترکیه، عربستان سعودی و کشورهای همسایه مستقیمآ طبق خواست مردم افغانستان اقدام نمود، نه با طالبان و سایر همکارانش. همه خوب می دانند که طالبان، گروه حقانی و سایر جنگ افروزان از سوی پاکستان حمایت شده و آنان اختیار خود را ندارند. در این صورت، مذاکره با طالبان به صورت پنهانی و علنی هرگز نتیجه نخواهد و از این طریق صلح هیچ گاه به کشور تحقق نخواهد یافت.
حال زمان آن رسیده که ناتو و امریکا، طبق پیمان امنیتی کابل- واشنگتن و استراتژیکی کابل- ناتو به طور صادقانه عمل نمایند، تا از جمله مجاری تأمین امنیت و صلح به صورت اساسی در افغانستان گشوده شوند. به کلام دیگر، بانیان حکومت وحدت ملی با اتخاذ یک اراده قوی سیاسی با امریکا، ناتو و سایر کشورهای متذکره می توانند که تا پاکستان، طالبان، گروه حقانی، حزب اسلامی و سایرین انتحارکنندگان را متقاعد سازند که تا روزنه عملی تأمین امنیت سراسر و تحقق صلح بنیادین را تضمین نمایند.
تا زمانی که دولت مردان افغانستان با یک ستراتژیک و سیاست فعال با پشتوانه سازمان ملل متحد، ناتو، امریکا، روسیه، چین، ایران، عربستان سعودی، هند، ترکیه، جاپان، همسایگان و... وارد مذاکره با پاکستان نگردند، یقینآ که زمینه های استقرار صلح پایدار و تأمین امنیت سراسر در کشور ما ممکن نخواهند گردید. پس، شرط اساسی تأمین امنیت و تحقق صلح بستگی به تحقق اراده، خواست و آرمان های والای تمام مردمان افغانستان دارد که باید از سوی دست اندرکاران امور کشور ما و خارجیان مذکور رعایت گردند.
پس مکررآ تأکید می گردد که استقرار صلح و تأمین امنیت باید بر مبنای اراده، خواست و آرمان عادلانه مردم افغانستان از سوی دست اندرکاران امور داخلی و خارجی صورت گیرند و دوستی شکست ناپذیر میان افغانستان، پاکستان، سایر همسایگان، کشورهای منطقه و جامعه جهانی به طور عملی تضمین و تحقق یابند.
ومن الله التوفیق
تاریخ: شنبه 15 قوس 1393 خورشيدی برابر با 6 دسمبر 2014 ميلادی/ کابل
بالا
بازگشت