سنجر غفاری
اقدام فاجعه آمیز با سرنوشت خانواده های
افغان درمسکو
سازمان ملل متحد در اکتوبر سال1945 با عضویت 51 کشور جهان پس از ختم فاجعه های بشری جنگ دوم جهانی که پیگیری مسایل حقوق بشر دلیل اصلی ایجاد این سازمان بزرگ و مدافع حقوق انسانی را بیان میدارد تآ سیس گردید که قوی ترین نهاد این سازمان را شورای امنیت که شامل 5 عضو دایمی است تشکیل میدهد .
اهداف و فعالیت های سترگی را ازبدرو تآسیس خویش دنبال وپیگیری نموده ورشکستگی های را ناشی از گسترش جنگ و بنیاد گرائی بین المللی در همه عرصه های حیات بشری متقبل گردیده است . منشور ملل متحد تمامی اعضای سازمان ملل متحد را ملزم به احترام و رعایت حقوق بشر می نماید بدین منظور سازمان ملل متحدو آژانس های آن محوریت اجرای اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر را عهده دارند . و در بیش از 116کشور جهان منجمله در فدراسیون روسیه کمیساری های عالی سازمان ملل متحد فعالیت دارند .
مردم افغانستان بربنیاد اندیشه های انسانی ومسولیت های وظیفوی این سازمان ارزش های عمیق بشری را در زمینه تعین سرنوشت حقوقی شان در روشنی اعلامیه جهانی حقوق بشر و تعهدات کشور های عضو این سازمان در جهت تآ مین حقوق پناهجویان و پناهنده گان تمنا دارند تاباشد دشواری های تحمیلی جنگ که مصبب اصلی مهاجرت شان گردیده است بتوانند در مصعونیت قانون و ارزش های والای انسانی در پناه مکلفیت های این سازمان متحد و مسول ادامه حیات و زیست انسانی خویش را جستجو نمایند. جنگ و فاجعه های بشری در خانه افغانها به یکی از پرابلم های بزرگ جامعه جهانی واین نهاد بشری طی گذشت سالیان مصیبت بار مبدل گردیده وهمواره مسولین سازمان ملل متحد درتلاش بوده اند تا برای نجات افغانها درداخل وخارج ازکشور مصدرخدمات شایانی گردیده دراین راستآ درگیر ناملایمات و اشتباهاتی نیز شده اند که تقصیرش را خود واضع میدانند
بعداز فروپاشی نظام دولتی در اپریل1992 و روی کار آمدن رژیم تنظیمی و جنگهای قومی ، سمتی و منطقوی شالوده اساسات حیات سیاسی واجتماعی در افغانستان الی امروز جایش رابه بی اعتمادی ملی و گسترش نا امنی هابه خصوص برای کادرها و روشنفکران مترقی و تمامی چهره های چیز فهم ملی و سیاسی عیوض نموده کشور به دام بدبختی ها وانتقام جوئی های کشانیده شدکه قدرتهای جهانی موفق به تآمین صلح و ثبات و تآ مین حقوق مدنی و حیاتی مردم دراین کشور نگردیده ، جنگسالاران و طالبان ، بنیاد گرایان ایکه که به اصطلاح خود شان « تروریزم بین المللی » می نامند و تشخیص داشتند به منظور نابودی شان وارد مرحله جنگ و مقابله رویارویی با ایشان قرار گرفتند که عامل بنیادی مهاجرت ها را از زادگاه شان تشکیل داده و مشخص نموده است .
اکثریت خانواده های که مصیبت جنگ جبرآ ایشان را از خانه و کاشانه شان مجبور به مهاجرت نمود وبه فدراسیون روسیه پناه آوردند و در کمشنری های عالی سازمان ملل متحد در مسکو ثبت نام و راجستر گردیدند که کمیت شان در ابتدآ به ده هزار خانواده و بعدآ بر بنیاد توجه مسولین وقت این اداره و بازگشائی برنامه اسکان مجدد به کشور سومی یکعده از خانواده ها انتقال گردیدند و تعدادی نیز برایشان وعده ها داده شده که درانتظار سرنوشت خود اطفال و خانواده های شان قراردارند و از جانبی مقامات محلی در فدراسیون روسیه بنآ برعوامل خاص و قوانین مطروحه کشوری شان از پذیرش اکثریت این خانواده ها عاجزبوده و کمشنری های عالی سازمان ملل متحد از سال 1993الی 2013 از تعین سرنوشت حقوقی این افغانها به مثابه مدافعین حقوق پناهندهگان بین المللی نیز تلاش به خرج نداده و عاجز مانده و اکنون تصمیم اتخاذ نموده اند تا بشکل اجباری بنام عودت داوطلبانه ایشان را به شمول اطفال شان که در روسیه متولد گردیده اند ، درس و تحصیل دارند و از تهد یدو تجاوز جنسی ، کشتار و انتحاری ، افتیدن بدست بنیاد گرایان و قاچاقبران مواد مخدر و افراد مسلح که در محلات مختلف کشور شان حاکم و در کمین حیات و ثبات قانون و آرامش انسانی قراردارند در حراس هستند و هیچگونه تضمین حیات و ادامه زنده گی در کشور برای شان میسر نیست . میآسفانه تصمیم چنان شده است که باید پلان این اداره بنام برنامه عودت داوطلبانه این موسسه حتمآ بالای این فامیل ها تطبیق گرددومسولین این اداره در مسکو بی مسولیت و نا اگاه از آن هستند که ده ها یاداشت و گذارش از طریق نماینده خاص سرمنشی سازمان ملل متحد درافغانستان و سازمانهای دیده بان حقوق بشرو سایر سازمانهای بشری منجمله صلیب سرخ بین المللی مبنی بر موجودیت خشونت نا امنی، قتل و رفتار غیر انسانی با اطفال و زنان،مادران و پدران شان درافغانستان ادامه داشته ، اوضاع درمرکز وولایات مختلف افغانستان بسوی دشواری هابه خصوص بعد از بیرون شدن قوت های خارجی به وخامت میرسد ، نظام و حاکمیت قانون در این کشور موجود نبوده وتوانمندی دولت موجوده در پذیرش عودت داوطلبانبه مهاجران به کشور شان وجود نداشته وارقام فرارو مهاجرت ها به سطح بلند آن به خصوص در سال 2013نسبت به سالیان قبل رشد نموده و مردم در حراس آن هستند که سرنوشت آینده شان در موجودیت این مصیبت ها چه خواهد گردید مسولین سازمان ملل متحد در مسکو در خواب هستند حتآ افرادمریض و صعب العلاج را نیزاز ثبت شمار شان خارج نموده اند و مجبور به عودت جبری تحت نام داوطلبانه نموده اند و،آرامش و مصعونیت را برای این افراد و خانواده ها در خواب دیده در حالی که امروز یکنفر افغان به منظور فراراز مصیبت ها ی افغانستان همه دارائی و هستی خویش را بفروش انداخته و برای نجات خود و اطفال شان دها هزار دالر امریکائی میدهند و با قبول هزاران دشواری از افغانستان و مصیبت های موجوده و دشوارآینده فراردارند، کمشنری های عالی سازمان ملل متحد درامورپناهنده گان روسیه در مسکو برای هر مهاجر یک هزار دالر امریکائی و تکت طیاره یکطرفه را بدون مصارف کفن تابوت وقبرستان شان میدهند تا برای قربانی شدن بدست فاجعه آفرینان به کشور بروند وبا زارتروریستان گرم ترگردد. مسولین کمشنری ملل متحد در مسکو ازنگرانی و تشویش جناب محترم بانکی مون سرمنشی سازمان ملل متحد در قبال ادامه فاجعه ها ، خشونت علیه زنان و اطفال در افغانستان نیز اگاهی ندارند و صرف تصمیم دارند تا پلان شان تطبیق گرددو معاشات دالری برای خودشان با امتیازات بیشتر، خانه و مصارف ترانسپورت وامتیازات دیگرشان و حتآ میسر شدن شرایط زنده گی در امریکا و کانادارا نیز بدست بیاورند این که سرنوشت انسانهای مظلوم و مهاجر چه میشود به ایشان ربطی ندارد . اکنون همه جهانیان به خصوص نماینده سرمنشی سازمان ملل متحد در داخل افغانستان نگران جدی اوضاع امنیتی و حوادث تکان دهنده و خلاف قوانین بشری درافغانستان را تثبیت ، تشخیص و یاداشت دارند، از جانبی هزاران مهاجر وبیجا شده گان جنگ در داخل افغانستان بدون سرپناه و حق زنده گی موجودبوده و نگرانی های خویش راناشی از تلفات غیر نظامیان در جنگ و خشونت علیه زنان و اطفال ، تجاوزات جنسی علیه اطفال خوردسال « پسران و دختران» ، قتل و اعدام زنان و خانواده ها، سر بریدن اطفال و پدران شان، اخطاف و تجاوزبه خانه و کاشانه مردم به وسیله طالبان و افراد زورمند ، رشوت و فساد گسترده اداری ، نبود نظام قانون ، نبود سرپناه و شرایط معیشتی برای این خانواده های که همه چیز برای شان بیگانه است و صد ها حوادث خونین که نقص سریع حقوق بشرا رادرآن تثبیت دارند و برعلاوه نگرانی های این سازمان در آینده افغانستان و بعد از خروج نیروهای نظامی امریکا ومتحدین روز به روز افزایش می یابد و ارقام فرار و مهاجرت های کتلوی رادر افغانستان خود میدانند که روزانه از نبود امنیت و ثبات ، و فشار طالبان و جنگجویان مسلح ، افغانها ها با پرداخت دها هزار دالر امریکائی و فروش همه دارو ندارشان به خارج از کشور فرارمی نمایند ودرزمینه این که چگونه بتوانند به محافظت خود وفرزندان نوبالغ « دختران وپسران » شان پرداخته افغانستان را ترک می نمایند . نباید مسولین کمشنری های سازمان ملل متحد در مسکو بالای این خانواده ها ومریضان افغانان ما که هرکدام بیش از پانزده وبیست سال رادر انتظار سرنوشت حقوقی شان سپری نموده و از طریق این کمشنری به حقوق مهاجرت شان هم دسترسی پیداکرده نتوانستند و همه امتیازات حقوقی وانسانی شان رابه شمول حق تداوی وتحصیل قطع نمودو باید قربانی تصمیم چند نفربی خبراز واقعیت های عینی خویش ننمایند که صرف پلان شان تطبیق گردد.
از ادارات حقوقی سازمان ملل متحد در ژینو ، از سازمان دیده بان حقوق بشری ، از تمامی نهاد های دفاع از انسان و انسانیت ، از موسسات صحی و خیریه جهانی ، از صلیب سرخ بین المللی و بلا خره از شخص جناب بانکی مون سرمنشی این سازمان بین المللی آرزومندیم تا لطفآ نخست در زمینه افراد و اشخاص مریض و قابل کمک و عطوفت انسانی ، شامل اطفال و زنان ، پیر مردان و جوانان که شامل این عودت اجباری تحت نام داوطلبانه و فشار غیر قانونی بنام قانون و قوانین بین المللی و تحمیلی در مسکو بالای شان صورت می گیرد جلوگیری ، برسی و اجراات انسانی و حقوق نمایند ، در غیر آن نقش واتوریته بین المللی این سازمان جهانی که شعار و اهداف آن دفاع از حقوق بشر واعلامیه جهانی آن میباشد به وسیله اجراات یک مشت نابکار دراین اداره تحت سوال قرارمی گیرد .
از تمامی افغانان و بشر دوستان تمنا دارم تا این صدای مصیبت دیده گان و آورارگان را که سرنوشت شان نامعلوم و مرگبارتراز سرنوشت کشورشان است به گوش همه جهانیان وافغانان در سرتاسر گیتی برسانند. حکومت و زمانداران دولتی در افغانستان منجمله وزارت محترم مهاجرین وعودت کننده گان در افغانستان چه حل مشکل می نمایند بنده بی دخل است .
سنجر غفاری مسکو اول سپتامبر سیاه 2013
بالا
بازگشت