عبدا لشکور خوشه چین
جبهه قلم و کاغذ
می خوا هم باهمو طنا ن گر ا می ا م ، بگو نه ر ا ز د ل نما یم و پیر ا مو ن خو بی ها و ز شتی ها ی کشو ر خو یش، مطلبی را به مطا لعه ا و شا ن بگذا ر م.
د ر شب ها ی د را ز، ز مستا ن ، تکیه بر بوغ بند، پا ها دراز، زیر لحا ف، صند لی، با لا سر، بز ر گ خا نه مو سفید، کا ر ا زمو ده ، حو ا دث لیل و نها ر زند گی را پشت سر گذ شتا ند ه ، نشسته سا یر ین ا طرا فش حلقه زده ، تو ت، چها ر مغزو کشمش( افتو ی و سا یگی) ر و ی صند لی برا ی خو رد ن ا ما ده و ضمنا همه گو ش به سخنا ن کلا ن خا نه ، می خو ا ستند چیز ی را بد ا نند.
بز ر گ خا نه پند گو یا ن و نصیحت کنا ن از جا بر خو ا سته، شاه نامه فردوسی، از جمله کتا ب ها ی که د ر طا ق بلند دا شت پا یین ا ورده قبل ا ز به خو ا نش گر فتن، این مطلب را قرا ا ت میکرد .
هرا نکس که شاه نا مه خو ا نی کند اگر ز ن با شد پهلو ا نی کند
و با ز میگفت که این ضحا مت و بزر گی را د ر این کتا ب ها می بینید همه ا ش نا له و فر یا د ا ست ، که ا زدل ودماغ فر د وسی، عمر خیا م، مو لا نا ، بیدل ، بیرو ن ا مده ا ست که به کتا ب ها این قدر بزر گی بخشید ه ا ست.همه ا ش، بر خو ا سته ا ز دو را ن و حشت، ا ستبدا د، شکنجه، ا زار و ا ذ یت، غر باو بی نوا یا ن .
به معنی و مفهوم هر مصرع ا ز شعر می پر دا خت، همه ا ین معنی ومفهوم دروح و روان ا نسان تا ثیر خا صی بجا میگذ ا شت، تصا ویری از ا نوا ع بیداد گری ها، مظا لم و ا ستبد اد،شا ها ن و سلا طین و قت، یکی پی دیگری، در ذهن و د ما غ ما تر سیم می گر د ید
ا حسا س غر یبه ای در ا نسا ن بیدا ر میگر د ید، و ضعیت بر ا ی ا نسا ن ا ین اید یه را میدا د که، و جد ا ن ها ی بیدا ررا بر ا ن ا ست . که د ر همچو حا لت ، دست به ا لا شه نشستن عیبی ا ست بز رگ ، مگر در و قت و زما نش ، شخصیت ها ی بر خو ا سته ا ز ا ن ز ما ن ، ا را م نگر فتند و کار نامه ها ی قهرما نا نه ا ز خو د ، بجا گذ ا شته ا ند، نسل ها ی ا مر وز و فر دا ی کشور ما ، با ا فتخا ر تما م ، را ه رفته ، به سو ی ا نسا ن و ا نسا نیت گذ شتگا ن خو یش را ، دنبا ل کر د ند و میکنند
ا ین ر اهییا ن ، جا ده ا نسا نیت ، به جرم ا زا دی خوا هی، صلح و تر قی، پیشر فت، دیمو کر ا سی، عد ا لت ا جتما عی، جا ن ها ی ، شر ین خو د را ، ا ز د ست د ا د ند ، عده هم ، بنا بر حکم ا جبا ر ، دو ر ی ، ا ز وطن را د ر ا د وا رمختلف، د ر دیا ر بیگا نه، پذ یر فتند.
چرا ا نها کشته شده ا ند؟ چر ا ا نها مها جر ت کر د ه ا ند؟ اصطلا ح عا م ا ست که میگو یند( لته چتل نمیسو زد ) ا ین پا کا ن و بی گنا ها ن ا ند که در ا تش گنهکا را ن می سو ز ند .
هر زما نیکه ، در د ستگا ه ها ی ا داری و د ولتی ، یک کشور فسا د به ا وج خو یش می ر سد، بی اعتما دی ها فز و نی میگیر د ، جا معه به طر ف ا نا ر شیزم ، کشا نیده میشو د، مجر مین و خا ینین، بر ا ی ا دا مه حا کمیت و گر یز ا ز محا سبه مر د م ، د ست حا جت به طر ف کشو ر ها ی د را ز می کنند که ا نتظا ر همین ر وز را د ا شتند ، ا ین خو د فر و شی ها د ر معا ملا ت ، سر نو شت کشو ر و مر دم ، عکس ا لعمل به مو قع ، و طن پر ستا ن صد یق کشو ر را با خو د به همراه می ا ورد ، از ین خا طر ا ست که ده ها و صد ها شخصیت ها ی نام ا ور کشو ر ما ، به طر ف مر گ کشا نیده شده ا ند . وضعیت حکا یت ا ز ین میکند که همه خو بی ها و د ست ا ورد ها ی ا نسا نی کشو ر ما ، در گر و جنگ بو ده ا ند و تا ر یخ کشو ر ما بر خلا ف دیگرا ن ، همیشه حر کت د و را نی را پیمو ده ا ست ، ا ز نقطه ا ی که ا غا ز می گر دد، تکر ا را از هما ن نقطه، ا دا مه پیدا میکند، یعنی که مبا رزا ن و وطن د وستا ن، بعضا ، هما ن ا شتبا ه را تکرا رمیکنند که گذ شتگا ن تکر ا ر کر ده بو د ند
سو ا ل د رین جا پیش می ا ید، ا یا ما میتو ا نیم د و ر نما ی ا زمو فقیت ها و پیر و زی ها را به سنجش بگیریم ؟ بلی ا لبته ا ز ا مکا ن بعید نخو ا هد بود. مبا رزه را ز نها نی نبو ده ورود خا نه نیست که سر چشمه ا ن نا پیدا با شد، در فرا سو ی مرا حل بعد ی ا ز ا نکشا فا ت خو یش، ا ما ، پیچ وخم ها و فرا ز و نشیب را با خو د به همرا ه دا رد. در ین خصو ص ا گا ها ن و ا ند یشمندا ن بر حق می فر ما یند.
با ا نکه ما کمبود ی ها فرا وا ن دا ر یم ، بر ا ی ر فع تشنگی( د ر نبو د ا ب ) و حد ت ا جزا و حلقا ت، هست ما را د ر تکا پو ی سیا سی، بر می ا نگیز د و د رجستجو ی چشمه ا ی ا بی هدا یت می نما ید ، تا به حیا ت سیا سی ا دا مه دا د.
نقشه که د ر مقیا س ز ما ن گذشته ا ز ما یش شده بود، به نیا ز مندی ها ی ا مر وز و فردا پا سخ ا را یه کر ده نتوا نست، د یگر ضر و رتی ا حسا س نمی شود که روی ا ن مصر وف بود ، پر و جکتور، حقا یق گذشته را ر وی نقشه جدید ، به سو ی کا نو ن ا ینده برگر دا ند، ا ینده را معنی بخشید و هدف قرار داد . با فهم ا ین مطلب که بگو ییم .
و طن دا را ن محترم فضا و اتمو سفیر کشو رما، جنگی ا ست، این جنگ به یک سیستم به هم پیو سته د ر ا ورده شده ا ست، ر هبر ی ا ر کستر ا ین جنگ، بد ست ، سر ما یه سا لا را ن جها نی ا ست، ا ین جنگ بو ده ا ست، که هست و بود نبود کشو ر ما را در ا تش خو یش سو ختا ند، ازین جنگ کی نفع می گیر د، ما فیا ی بین ا لمللی، تا جر ا ن هیر و یین موا د مخد ره ، این ها هستند که هنر پیشه ها ی جنگی می ا فر ینند، اصطحلا ک میکنند و در صدد ، هنر پیشه جد ید می برا یند ، ا د بیا ت و مضا مین ، جنگی را ا ز طر یق مید یا و یا و سا یل ا طلا عا ت جمعی ، تو ضح وتفسیرمینما یند، ا زا ن بهر ه کا فی می گیر ند، تو قف د ر جنگ را، زیا ن به منا فع خو د می دا نند ، ا زین ر و ا ست که ز ند گی برا در وا را نه در کشو ر ما ا ز قد یم ا لا یا م منع بوده ا ست. ما گله ا زدزد نبا ید دا شته با شیم، ا ین اعضا ی خا نوا ده خو د ما ا ست که غفلت می کنند ، در وا زه ها را به ر وی دزدا ن نمی بندند. ا ینها ا ز چها ر طرف با د زدا ن دهن جوا ل گر فته ا ند.
این جفا ها ونا روا یی ها ی ا ست ، که فغا ن در خت به ملکو ت با لا گر دیده ا ست و به تبر، میگو ید که ( ا گر دسته تو ا ز جنس خو دم نمیبود ، تو هر گز نمی توا نستی، مرا ا ز ریشه بر کنی). ا دا مه وضع به نا بو دی نسل ها ی ما می ا نجا مد ا نطوریکه ،با لا ی نزاد سر خ و سا یر نسل ها انجا م دا ده شده ا ست، ما با ید که خو د را جمع و جو ر کنیم، ا زین خا طر ا ست که ما میگو ییم ، همر زما ن خو درا با ید که دو ست دا شته با شیم، بخا طریکه به ما نند ما می ا ند یشند، کمیت عددی ما را بالا می بر ند وبه کیفیت پر توا ن مبدل میشو یم ، هم رز ما ن ما ن باید که سیا ست سا زا ن خو ب با ر ا یند چطو ریکه یک دهقا ن خو ب و یک با غبا ن خو ب، ز مین و با غ را برا ی بر دا شت ، خو ب ا ما ده میگر دا نند، سیا ست سا زا ن با تجر به و ا گاه کشو ر ما نیز علا قه گر فته ا ند، تا جو سیا سی خو بی در کشو ر ا یجا د گردد ، تا ا ستعداد ها ی سر کو فته علو م و فنو ن در رشته ها ی مختلف به نشو نما ا غا ز نما یند.
ا ز برکت فزونی، علما وفضلا، نسلهای ا ینده کشور ما، شکا ر با دیه نشین ها ی صحرا ی دنیا ی عر ب ، ما ر گیرا ن و شا دی با ز ا ن پنجا بی ، نوا سه و نبیره خا نوا ده ملا نصرا لد ین ها نگرد ند.
ر فقا ی خو یش را بخا ط ری د و ست د ا شته با شیم که ا نها صا د ق و بی ر یا ا ند، این ها ا ز ا نجا م وظا یف صا د قا نه لذ ت میبر ند، خصلت و کر کتر ر فقا ی ما با خصلت و کر کتر عیا را ن با فت خو رده ا ست، رفقا ی ما یا را ن ر وز ها ی دشوا ر ا ند، ما تشو یش ا ز ا ن ندا ریم ، که به ما نند گذشته ها ، به ر وز ها ی خو شی ، مدیحه سر ا یا ن فر ا وا ن، تر ا زو، به د ست ، به سر ا غ وطن پر ستا ن می ا یند .
کسا نیکه صا دق وو طن پر ست نیستند ، ا نها نو کر نو کرا ن ا ند ، ا نها مزد ور حیا نت کا را ن و جنا یت کا را ن ا ند، ا نها غلام حلقه بگو ش کسا نی ا ند که د ر خد مت ، ا ستخبا را ت ا جا نب ا ند.
ما ر فقا ی خو د را بخا طری ا ر زش می دهیم ، که ا نها عا شق و طن خو د ا ند ، نا گفته نبا ید گذ شت ، هر کسی که وطن پر ست ا ست ا ز ا حتر ا م خا ص بر خو ردار ا ست.
و طن پر ستا ن ما خو د را خوا ر و ذلیل ، سا خته ا ند تا وطن معمو ر بیا بند ، مجنو ن عا شق جو ا نی خو د نبود ، به سر و ضع خو د نمی ر سید، در د شت و صحرا ، در سر ا غ لیلی خو یش ، سر گر د ان بود ، به همراه سا یه خو یش هم صحبت می بود، در لب ا ب رو ا ن، خو د را در ا ب می دید، با خو د را زو نیاز میکرد ( د یوا نه ها با هم هم صحبت ا ند ) ا گر فر ها د حا ضر شد به خا طر سو گ وما تم شر ین، خو د را ، قر با نی د هد . د ر ینجا هزا را ن ، ا نسا نها ی ، مستعد به کا روا ما ده به خد مت وطن( تحت نظا رت ) کهنه کار تر ین ، و ظا لم تر ین ، کشور ها ی ا رو پا ییی یعنی ( ها لند ) قر ار دار ند، صد ها شخصیت با ا عتبا ر ما ، با الا ثر تشویش روحی جا ن های شر ین خو یش را ا ز د ست دا ده ا ند ، متبا قی کمتر ا ز مرده ها نیستند، هیج مر جع با ا عتبار بین ا لملی ( سا زما ن ملل متحد ) و ( پا رلما ن ار و پا یی ) حا ضر نشد ا صل قضا یا را ا ز کشور ها لند بپرسد که ر وی کدا م ا سنا د وشوا هد هز ا را ن ، افغا ن مها جر را به بی سر نوشتی نا معلو م قرا ر دا ده ا ند
و جد ا ن ها ی بیدا ر جا معه جها نی را بر ا ن ا ست که ا ز چگو نگی بر خو رد ، حکو مت ها لند ، خو درا با خبر سا خته ، د ر خصو ص ا ین مطلب با ید که ا ز تجا ر ب سا یر کشو ر ها ، ما نند ایا لا ت متحده امریکا ، انگلستا ن، فر ا نسه ، جر منی و غیره ، ا ستفا ده نمو ده ، مشوره طلبید ن در خصو ص ما مو رین و منسو بین ، حا کمیت قبلی ، ا فغا نستا ن ، ا ز مجا ری ا ستخبا را ت پا کستا ن ، به این میما ند که گفته ا ند
د شمن دا نا بلند ت میکند بر زمینت میزند نا دا ن دو ست
در ا نجا ما هزا را ن فر ها د ا غشته به خو ن در دل و طن خو ا بیده دا ریم ، که در ا غا زهر بها ر نو سر خی خو یش را به لا له ها ی د شت و دا من، تحفه می دهند، تا عا شقا ن، دسته گلی را به معشوقه ها تحفه کنند، جو ا نا ن و نو جو ا نا ن را، به تما شا ی گل ها ی لا له بها ری ، دعو ت د هند که تحو ل د ر پیش ا ست، با ید که به پا ا ستا د،تعلل در حکم خو د کشی ا ست ، دشمنی که د ر کتا ب ها خوا نده بو دیم ، عملا به چشم و سر دیده ا یم ،ا ثرا ت ا نرادر ر گ و پو ست خو د ا حسا س کر ده ایم . ا ین مجنو ن ها و عا شقا ن با ا راده وطن ، بو د ند وا ستند که بخا طر، تر قی و تحو ل وطن جا ن داده ا ند و خوا هند داد،خودرا فدا کرده ا ند، مگر مبارزه و طن پر ستا نه ،با شکل و مضمون جدید ، با یک ا هنگ شتا بنده ؛ دا رد که خو درا ا ز عمق به سطح نما یا ن ، بسا زد، به جر یا نی مبدل میشود که هیج نوع کا میا بی ها ، رضا یتش را فرا هم نمیسا زد،همیشه د ر کو شش و جستجو ا ست، در دا خل وخا رج، ا ز شر ق و غر ب، در ز مین و ا سما ن به چنا ن مو ج ، جو ش و خر وش ، حضو ر خو یش را پیدا مینما ید ، که هر پا یا نی را ا غا ز نو به حسا ب می گیر د، برای تطبیق ار ما ن نو و خو ا ست نو، علیه جنگ قد بالا میکنند ، جبه قلم و کا غذ را طو ری با ز مینما یند که .
ا د با، شعرا و نویسند گا ن ، هر کدا م به نو به خو یش، اعما ل ستمگرا ن و ستم پیشگا ن را ، د ر منظو مه ها و ا شعا ر قا لب بند ی نمو ده ، ا هنگسا زا ن ، سر ا یند گا ن و نوا زند گا ن جو ا ن و بیدا ر، معا نی و مفا هیم اشعا ر را ، با ریتم و ا وا ز گیر ای خویش، وا رد جو ف ها ی دما غ وقلو ب ا کثریت خا مو ش جامعه میگر دا نند
نو ک قلم به سو ها نی میما ند که اعصا ب و دما غ سیه کا را ن تا ریخ را می خرا شد، رنگ قلم به ما ده شیمیایی میما ند که در شر یا ن سیه کا را ن تا ریخ راه می یا بد، قلب ا نها را ا ز تپش با ز می دا رد. کا غذ سفید لو حه ا ست که همه سیه کا را ن تا ریخ ، کا ر نا مه ها ی خویش را درا ن میخو ا نند .
ممثلا ن، هنر مندا ن و سینما گرا ن اعما ل ستمگرا ن و ستم پیشگا ن را ، در صخنه ها ی تیا تر، سینما ها و صفحا ت تلو یزیون، به نما یش میگذا ر ند، بینند گا ن و تما شا چیا ن، نتا یج چشم دید خو یش را، د ر هر خا نه و کا شا نه، در هر کو چه و پس کو چه به قصه می گیر ند .
ا ستا ذ ا ن و معلمین محتر م همه اعما ل ستمگرا ن و ستم پیشگا ن را طبق ر شته و مسلک خو یش ( تا ر یخ ، جغرا فیه ، ا قتصا د ، حقو ق ، سیا ست ، جا معه شنا سشی و روا نشنا سی ) تجزیه و تحلیل ، تو ضیح و تشر یح مینما یند ، متعلمین و محصلین ، ا مو خته ها ی ، خو یش را ، د ر محا فل و مجا لس، پا ر ک ها و تفر یح گا ه ها ، بر ا ی علا قه مند ا ن تشر یح نمو ده ودر جلب علا یق مر د م ، به ا ین بی سر و سا ما نی ها تو جه جد ی مینما یند
معلو لین جنگ، وا رثین وبا ز ما ند گا ن ، شهدا ، مثیبت ها و سیاه بختی ها ی نا شی ا ز جنگ را ، ا نفجا را ت ، بم ها و را کت ها ی کر و کو رو مین ها ی منفلق نا شده عده ا ز کشو ر ها ی غر بی را ( که همین ا کنو ن عده زیا د ا ز همو طنا ن ما را به بها نه مجر مین جنگی تحت فشا ر قرار داده اند ولی ا ز عمل کر د ها ی خو یش هیچ چیزی به زبا ن نمی ا ور ند ) به خبر نگا را ن و روز نا مه نگا را ن قصه می کنند ، تا صفحا ت ، جر ا ید و ر و ز نا مه ها ، تو جه خو ا نند گا ن و علا قه مند ا ن را به خو د معطو ف گر دا نند .
و هم یا د ا ور شو ند که ا ین قصر ها و بنگله ها یکه دیده میشو ند همه ا ش ، خو ن بها ی مرد م مضلوم ومعلولین و شهد ا ی جنگ ا ند که د ر عقب سا زما ن دهی همه جنگ ها، ما لکا ن ا ین بنا ها و سا ختما ن ها قرا ردا شته ا ند.
جو ا نا ن و میا ن سا لا ن همگی به یک ا وا ز نعر ه سر د هند ، که شما جنگ ا فرو زا ن ، کتا ب و قلم را ا ز دستا ن ما گرفتید، به عیو ض سلا ح وتفنگ را تحو یل ما کرد ید ما را د رجبهه جنگ برا د ر با برا در فرستا دید، و فرما ن تخریب و حریق مکا تب ، مدا رث و مو سسا ت عا مه را که همه ما ل ملت بو دند بر ما صا د ر کر دید ، و شما اکنو ن به حیث مسو لین کشو ر با ید که به مر دم جو ا ب بد هید . نو یسند گا ن محتر م ما موا د خو بی برای خو ا نش و بینش مر دم ، د ر اختیا ر میگیر ند .
دهقا نا ن ، معما را ن و ا نجنیرا ن ، کا ر گرا ن ، به خبرنگا را ن وزو رنا لستا ن ، گذا رش خو ا هند دا د ، که تو ا ن پا ک کا ری همه کثا فت ها را دا ریم، توا ن با ز سا زی همه ویر ا نی ها را دا ریم ، ما تو ا ن حا صل گیری ا ز ز مین ها ی را دا ریم که به زمین ها ی با یر ولا مز ر وع تبد یل شده بو د ند . مگر چقد ر جا لب خوا هد بو د که اهل قلم و سخن، چهره ها ی سیاه و کثیف کتا فت کا را ن ، و تا جر ا ن موا د مخد ر و هیر و یین را ا فشا و ا ز طر یق و سا یل ا طلا عا ت جمعی بگو ش هم وطنا ن برسا نند . تا با ر دیگر مر دم فر یب این سیه کا را ن تا ریخ را نخو ر ند
نسل ا ز عیا ر ا ن عصر جد ید، جو ا نا ن و نو جو ا نا ن خد مت گذا را ن ا مر و ز و فر د ای کشو ر، خو د را به صا حبا ن قلم و کا غذ معر فی و میگو یند که ، ا سما ن ما ا بی ا ست ، یعنی که طبعیت ما صلح میخو ا هد ، به ر وی ا سما ن ما ا فتا ب به ر نگ طلا یی ، طلو ع میکند ، یعنی که کشو ر ما مهد پر و رش علو م و فنو ن بو ده ا ست و می خو ا هند که ا ب روی ا ز د ست رفته خو یش را با ز یا بند
بستر سر ز مین ما نا هموا ر ا ست، کو ها یش بلند ا ست ، مر د م ما روح سر گر دا ن دا رند گو یا ا ینکه چیزی را گم کرده با شند ( ا زا د نیستند ) میخو ا هند که ا زا د با شند به دنبا ل ا زا دی سر گر دا نند
وبا ز میگو یند که ما لک حقیقی این سر زمین ، ما عیار بجه ها هستیم و ا ین سر زمین به ما تعلق دا رد، سا ختما ن کوه ها ی ما این مطلب را بیا ن میکند کهِ
که در چها ر گو شه کشو ر ما بر ج ها ی تر سد ی قرا ر دا رند که با ید ا زا ن حرا ست و پا سد ا ر ی شود ، این برج ها ی ترسدی عبا رت ا ند ا ز سلسله کوه هند وکش، سطح مرتفع پا میر، سپین غر، کوه با با ، کوه سلیما ن وغیره ا رتفا عا ت کشور عزیز ما افغا نستا ن می با شد
و با ز تکرا ر میکنند ا ین ما خو ا هیم بو د که کشو ر خو یش را د ر را ستا ی تر قی و تحو ل سو ق می د هیم تا درا تیه ، د ر سطح بین ا لمللی از ا عتبا ر خا صی بر خو ر دا ر گر دد ، ا ین ما خو ا هیم بود که د ر مقا بل زو ر گو یا ن و ظا لما ن ا ز ضعیفا ن و نا توا نا ن دفا ع مشر وع نما ییم . ا ین ما خو ا هیم بو د که بر خلا ف تا جر ا ن هیر و یین و قا چا ق بر ا ن مو ا د مخد ره و تا جر ا ن سیم و زر ، ا ز شر ف و حیثیت و نا مو س وا بر وی همو طن خو یش دفا ع میکنیم ، ا ین ما خو ا هیم بو د که به مقا م ا ستا ذ و معلم ا رج بگذا ریم، تا فضا ومحیط ا را م ا کا د میک ، برا ی محققین و دا نشمند ا ن محترم ایجا د نما ییم و ا ز ا وشا ن بحیث شخصیت ها ی ، طر ا ز ا ول جا معه و کشو ر نا م ببریم و به ما نند گل ها ی سر سبد جا معه جا یگاه خو یش را پیدا نما یند
ا ین ما خو ا هیم بود که ا ز مو قف ز ن بحیث نیم ا ز پیکر جا معه د فا ع و نقش هر یک ا ز زنا ن و د ختر ا ن جو ا ن و بیدا ر را ، در سنگر جنگ و نبر د ، در سنگر قلم و کا غذ در سنگر تعلیم و تر بیه ، درسنگرا دا ره و سیا ست، در سنگر طبا بت وموا ظبت ا ز مریضا ن، د ر سنگر کو ره و چکش در سنگر بافت و دوخت و د ر سنگر پخت و پزدر سنگر با ز سا زی و نو سا زی و غیره بحیث خو ا هرا ن همرزم وهمسنگرد ر همه عرصه د فا ع و پشتی با نی نمو ده نا م ومقا مش را بحیث زنا ن با وقا ر ا مروز و فر دا وما درا ن ، نا بغه ها و خر د مندا ن فر دا ی کشو ر ما ثبت تا ریخ نما ییم .
به نو یسند گا ن محتر م ما وقلم به د ستا ن توا نای کشو ر خو یش گذا رش مید هیم که عیا را ن کشو ر ما تا ریخ د رخشا ن دا رند، ما نسل ا زا ن ها هستیم ، ا ز مر دما ن دو دل و دو روی خو ش ما نمی ا ید، مر د ما ن دروغ گو را خو ش ندا ریم ، کسی که د روغ گفت ا زهیچ نوع انجا م خلا ف قو انین د ریغ نمی ورزد .
ا ز مر د ما ن تر سو و بز دل خو ش ما ن نمی ا ید، همیش ا ینده نگر میبا شیم ، ا ز کسی طمع وتوقع ندا ریم ، همیش ا ز وظا یف که انجا م مید هیم گذ ا رش می دهیم ، به دیگر ا ن نصیحت ا ستا ذا نه وپدرا نه را روا نمیدا ریم، خو ش ند ا ریم که عا شق حرف ها ی خو یش با شیم وعلا قه می گیریم که کم حر ف بز نیم و زیا د عمل کنیم ، هکذا علا قه نمیگیریم که ا زمو قف ما ، دیگر ا ن ا ستفا ده نا جا یز نما یند ، هر چه دا ریم با یا را ن یکجا می خو ریم ، در هر خا نه که نا ن خو ردیم ، د ر ا طرا ف و نو ا حی ا ن خا نه به خیا نت د ست نمی ز نیم و با لا خر ه کو شش می کنیم که در سیا ست گذا ری ها ی کشو ر خو یش ، دچا ر هیچ نو ع ا شتباه نشو یم
با صبر و حوصله مندی ، مسیر حو ا دث وا نکشا فا ت را د نبا ، هر ا ن ، ا نکا ف تغیر و تحو ل را به نفع مر دم وو طن خو یش لبیک گفته در جهت بکا ر بر د ا ن ، ا ز هیچ نو ع سعی و تلا ش د ریغ نمی ورزیم
بالا
بازگشت